Angan angan..

Pagi ni Jumaat,sunyi je kat pejabat dan kat unit saya cuma ada 2 orang staf..yang lain2 pegi CME diHospital Raja Permaisuri Bainun...yang buat kan malas nak pegi ialah masalah parking kereta....ini lah masalah terbesar kalau keHRPB...kalau nak melawat pesakit pun kena lah pusing dan tawaf Hospital tu...satu lagi masalah disitu ialah perhidmatan lif nya yang lemah...dah lah lambat,hanya satu dua je yang berfungsi..kesian pesakit kalau nak keatas tu kena tunggu lama..nasib baik lah ada satu lif kecemasan kat situ...kalau staf atau pelawat boleh la naik ikut tangga...itu pun yang ada apa2 masalah tak digalakkan naik tangga...patut perhidmatan lif kat situ dah diperbaiki lama dah...

Masa keja di situ dulu,setiap pagi saya naik tangga je....tapi masa sampai kat tingkat 5 tempat saya bertugas..memang terjeler lidah..he..he..he..muka pun merah padam...sambil lalu kat tepi2 pesakit yang terbaring kat atas katil..paksa2 jugak la senyum kat diaorang...tapi penat nya ALLAH je yang tahu...letak je beg dalam bilik terus keluar kat dalam wad tu dan mula bertugas ..tak rihat langsung....

Tapi..memang seronok la bertugas dalam wad masa tu..berjumpa dan membantu pesakit ...lebeh2 lagi wad terakhir saya bertugas ialah wad orthopedik atau wad patah...kebanyakan pesakit nya terlibat dalam kemalangan jalan raya...kesian kan tengok pesakit lebeh kesian tengok ibu bapa yang menunggu anak2 mereka ....kesedehan jela sterbayang diwajah masing2....tapi dari pengelaman saya....ibu lah yang selalu menunggu anak2 mereka siang dan malam...tak berganjak walau sesaat dari sisi anak masing2....begitu lah pengorbanan seorang ibu...kadang2 yang datang dari jauh kesian sungguh...kalau lah saya banyak duit..ingin rasa nya bina rumah dekat2 hospital tu dan jadikan tempat ibu bapa atau sedara mara pesakit tinggal sementara atau tempat berihat ...angan angan...